การวิเคราะห์ตัวเร่งปฏิกิริยา PU

ทางเลือกของตัวเร่งปฏิกิริยา PUส่งผลต่อปฏิกิริยาของระบบเกิดฟองทั้งหมด ปฏิกิริยาของระบบเกิดฟองจะแสดงตามเวลาที่เปิดใช้งานของระบบ กระบวนการบ่ม การลอกออก หรือเวลาในการบ่ม
การเปลี่ยนแปลงในการเลือกปฏิกิริยาตามหน้าที่ของการเปลี่ยนแปลงในการเลือกตัวเร่งปฏิกิริยา ส่งผลต่อความสมดุลของปฏิกิริยาที่เกิดขึ้น ชนิดและลำดับของสายโซ่โพลีเมอร์ที่เกิดขึ้น และความสามารถในการไหลของระบบฟอง ซึ่งส่งผลต่อการประมวลผลและคุณสมบัติทางกายภาพของขั้นสุดท้าย โฟม.
ตัวเร่งปฏิกิริยาที่ใช้กันทั่วไปสำหรับการเกิดฟองยูรีเทน ได้แก่ เอมีนระดับอุดมศึกษา เอมีนควอเทอร์นารี เกลือเอมีน และเกลือนิวคลีเอตของโลหะ (โดยปกติคือ SnII, SnIV หรือ K+) เอมีนระดับอุดมศึกษาใช้เพื่อส่งเสริมการเกิดเจล ปฏิกิริยาการเกิดฟองและปฏิกิริยาเชื่อมขวาง เกลือของแขนขาและเอมีนที่ไวต่อความร้อน เช่น ไดโซบิไซโคลอุนดีเคน ถูกนำมาใช้เพื่อให้การออกฤทธิ์ล่าช้า เกลือของโลหะมีอิทธิพลอย่างมากต่อปฏิกิริยาการเกิดเจล
สารประกอบสแตนนัส (SnII) มีต้นทุนต่ำ แต่ถูกไฮโดรไลซ์ได้ง่ายและไม่เสถียร การใช้งานโดยทั่วไปคือบริเวณที่สามารถสูบจ่ายกระแสน้ำแต่ละลำธารได้ เช่น ก้อนเนื้ออ่อน
สารประกอบดีบุก (SnIV) ไม่สามารถไฮโดรไลซ์ได้ง่ายและสามารถรวมเข้ากับระบบต่างๆ ได้ เช่น การขึ้นรูปแบบอ่อนและการเกิดฟองแข็ง ตัวอย่างเช่น สารประกอบประเภทหนึ่งโดยเฉพาะ เช่น ควอเทอร์นารีเอมีน, โพแทสเซียมนิวคลีอิก, ทริส(ไดเมทิลอะมิโนเมทิล)ฟีนอล และ 2,4,6-tris[3-(ไดเมทิลอะมิโน)n-โพรพิล]เฮกซาไฮโดรมีโซบาร์ ไตรเมอไรเซชัน เป็นแบบคัดเลือกอย่างสูง

โฟมโพลียูรีเทนมีลักษณะเฉพาะด้วยโครงสร้างโพลีเมอร์แปรผันเพื่อตอบสนองความต้องการใช้งานที่หลากหลาย ความแตกต่างทางโครงสร้างนี้ไม่เพียงเกิดจากไอโซไซยาเนตและโพลิออลที่แตกต่างกันซึ่งใช้เป็นวัตถุดิบเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับปฏิกิริยาต่างๆ ที่เกิดขึ้นจากวัตถุดิบเหล่านี้ด้วย ปฏิกิริยาเหล่านี้ได้รับอิทธิพลอย่างมากจากชนิดและปริมาณของตัวเร่งปฏิกิริยา PUใช้แล้ว.